قیصر امین پور یه جایی گفته : آدمهایى هستند در زندگیتان؛
نمی گویند خوبم یا بد ... چگالى وجودشان بالاست... افکار، حرف زدن، رفتار و هرجزئی
از وجودشان امضا دار است...
یادت نمی رود هستن هایشان را ، بس که حضورشان
پر رنگ است و غالبا خواستنی ، رد و پا
حک می کنند اینهاروی دل وجانت ... بس که بلدند «باشند»
این آدمها را باید قدر بدانی وگرنه دنیا پر از آن
دیگرهای بی امضایی است که شیب منحنی حضورشان همیشه ثابت است!
قیصر راست می گوید و چقدر هم خوب می گوید «آدمهای
امضا دار» امیدوارم اگه از این آدمهای امضادار تو زندگیتون دارید همیشه براتون بمونن
، من اگر نگویم که از این امضا دارها ندارم –ولی
کم دارم- اونی که رد پاش رو تو دل آدم حک میکنه
همیشه موندنی هست و فاصله و مکان هم اصلا اهمیت نداره ! اینو چند روز پیش فهمیدم
...
بیست سال هست که ندیدمش ، آخرین بارفکر کنم تحریریه یه روزنامه بود دیدمش که شاید چهار یا پنج دقیقه هم طول نکشید و در همه این سالها هم یکی
دو باری تلفنی باهم حرف زده بودیم و همین .
بعضی از آدمها می خوان عزیز باشن و بعضی ها هم
نمی خوان ، بعضی ها همه تلاششون رو می کنند که خودشون رو تو دلت جا کنند و تو هر
کاری می کنی نمیشه ، بعضی ها هم نه نمی خوان خودشون رو جا کنند ولی خب ناخواسته
عزیز هستن ، اینها بقول قیصر همون امضا دارها هستند ، کافیه بعد این همه سال ،
بعد این همه دوری یه نیم خط ، یه جمله و یه کلمه فقط بنویسند : « کجا هستی تماس
بگیر »
اینجاست که اصلا دیگه گلایه نداری که همه این سالها
کجا بودی ؟ چرا هیچ وقت خبری ازت نبود نه با پا که با سر می دوی طرفشون ....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر