ته دیگ

رابطه

رابطه‏هایی که مدام پاره می‏شوند و گره می‏خورند، ترحم‏انگیز‏ترین رابطه‏ها هستند.

حتما یادتونه یا دیدید یا هنوزم می بینید که تو ایران دم پلیس راهها و پاسگاهها یه مشت ماشین درب و داغون و تصادفی گذاشتند که زنگ زده و همینجوری وله بچه که بودم فکر میکردم مثلا یه تریلی چیزی اومده همه اونارو همون جا له و په کرده و رفته بعدها که یه نموره بزرگتر شدم فهمیدم نه اینارو گذاشتند تا درس عبرت بقیه بشه !

مردم و رانندگان سر به هوا ببینند و بترسند و یواش بروند و احتیاط کنند تا تصادفی چیزی پیش نیاد !

حالا همون داستان تو اتوبانهای اروپا و آمریکا هم وجود داره ولی به یه شکل دیگه اگه شما هم تو این اتوبانها رانندگی کرده باشید حتما دیدید که هر از گاهی یه بیلبورد (راستی معادل فارسی بیلبورد چیه؟) بزرگ کنار جاده نصب شده که عکس یک قربانی تصادف تو دست زن و بچه طرفه و نوشته مثلا فلانی اینجا مرده خانواده اش هنوز منتظرن یا خانواده شما هم منتظرن و ...

چند روز پیش که یکی از این تابلوهارو دیدم با خودم گفتم نه در اتوبان و جاده که همه جا ما در محاط مرگ هستیم وکاش این عکس و یاد آوری ها نه در اتوبانها که همه جا پیش چشم ما بود و می فهمیدیم که مرگ در همین نزدیکی هاست ! اگر مرگ را ببینیم و درکش کنیم و مرگ آگاه باشیم آنوقت است که در زندگی نیز موفقیم چراکه کسی که در برابر مرگ قوی است در مقابل زندگی ضعیف نیست ..!

بقول مرتضی آوینی "مردمان این روزگار سخت از مردن می ترسند و بنابراین شنیدن این سخنان برایشان دشوار است ، اما حقیقت آن است که زندگی انسان با مرگ درآمیخته است و بقائش با فناست...

انگشت کوچک دست چپم

انگشت کوچک دست چپم مدتی است خوابیده

انگشت کوچک دست چپم حس ندارد

صدایش می کنم نمی شنود

فشارش می دهم نمی فهمد

حرصم که میگیرد با سوزن می افتم به جانش

چیزی نمی گوید و فقط گریه می کند

سرخ سرخ

انگشت کوچک دست چپم مدتی است با من قهر کرده

هرچه به او می گویم آخر چه مرگت هست هیچ نمی گوید

و من هم به او لج می کنم

خوابم می برد

پلیس خدمتگذار مردم است . امام خمینی

یادمه دوران دانشجویی با یه خانمه که هم دانشکده ای بودیم از در شمالی دانشگاه تهران که بهش می گفتیم در پزشکی اومدیم بیرون و داشتیم تو بلوار کشاورز راه می رفتیم که برسیم به میدان ولیعصر و هر کدوممون بریم سر خونه زندگیمون که یه موتور سوار کیف یه بنده خدایی را زد و رفت مالباخته بیچاره تو پیاده رو غش کرد و از حال رفت منم به دوستم گفتم بالاسرش وایسا من برم پلیس بیارم رفتم دم پارک لاله پلیس آوردم و طرف تا رسید به آقاهه که کیفشو دزدیده بودن و دید اون دختره هم دوست منه اول از هرچیز پرسید شما دونفر چه نسبتی با هم دارید ؟

الان که به اون روز فکر می کنم می بینم واقعا پلیس خجسته ای داریم ها تو ایران !

پ . ن

همینجوری نمی دونم چرا یهو این یادم اومد و گفتم بنویسم اینجا !

لذت

همه شما حتما تا بحال سفر کردید و حتما در کناره های جاده ، تو پارکینگ پمپ بنزینها و هر جایی که بشه کنار جاده توقف کرد ماشینهایی را دیدید که توقف کرده اند و کاپوت رو زدند بالا و راننده هاشون تا کمر خم شدند و سرشون کردند توش !

همه شما حتما تریلی ها و کامیونهارا دیدید که خراب شدند و راننده هاشون با دست و سر و صورت روغنی دارند بهشون ورمیرند ! یه اصطلاحی دارند راننده های جاده که میگن فلانی راننده دیزله ، این یعنی دیگه خیلی کارش درسته و آخر این حرفه هست !

یکهو می بینی طرف که بقول اونها دیزله همون لب جاده و تو دل بیابون موتور تریلی رو آورده پائین و دل و قلوه موتور رو ریخته بیرون درست عین پازل و اون لگوهایی که همه ما تو بچه گی باهاشون بازی میکردیم داره موتور تریلی رو سرهم می کنه !

این دیزل رو همین جا داشته باشید تا بعدا بهش برسیم .

همه شما بلا استثنا تا حالا حتما سر و صورتتون جوش زده مخصوصا تو دوران بلوغ که دیگه صورت آدم کلکسیون جوش هست ، شاید بعضی از شما هم مثل من یکی از سرگرمی هاتون ور رفتن به این جوشها باشه ، دیدید جوش که میزنه بیرون اول هی نگاش می کنید و بعد می خارونیدش ، همون موقع که دارید می خارونیدش یه درد همراه با لذتی داره که نگو !

هی می خارونیش ، هی می خارونیش ...

اونقدر می خارونیش تا اینکه خلاصه قرمز میشه و آخرش هم زخم میشه ! ، وقتی که زخم شد دیگه نمی خارونیش فقط هی میری جلوی آینه نگاش می کنی ولی چون اون درده زیر پوستت مزه کرده هی یواشکی طوری که انگار نمیخوای اون زخمه بفهمه با لبه های زخم ور میری و باز نگاه میکنی ، تا اینکه کم کم زخم خوب میشه ، تا زخمه داره خوب میشه باز دوباره وسوسه میشی و دوباره شروع میکنی به خاروندنش !

اما ، اما این دفعه یه طوری میخارونیش که دیگه زخم نشه و فقط اون درده که یه کیفی هم داره رو داشته باشی .

آخ آخ که این دوره آخریه که هم می خارونی و هم نمی خارونی چه دورانیه باید اهلش باشی تا بفهمی چی میگم !

اون دیزله و این دوره آخریه جوش هر دوشون ته ته فوت و فن هستند ، یه اصطلاحی دیگه هم هست که خوب تهرونیهای قدیمی می گفتند وقتی می خواستند بگن فلانی ختم ماجراست بدون اینکه اصلا بخواهند فحشی بدن و یا خدای ناکرده نظری به خواهر طرف داشته باشند می گفتند "فلانی خیلی خار... است" که بماند حالا این !

همه اینها را گفتم تا برسم به لذت !

آره لذت ، هم اون راننده تریلیه که با اون شلوار کردی گل و گشادش و زیر پیرهنی خیس عرق و چرب و چیلی و سیاهش داره از همه جاش زیر اون آفتاب لب جاده تو دل بیابون جون می کنه و گیربکس و میل لنگ تریلی رو زیر و رو می کنه هم اون پسر یا دختره شیتان پتانه که نشسته جلوی آینه و داره عمل جراحی تک نفره شو انجام میده در عین حالی که زور می زنن و درد می کشن و هی آچارنمره بیست و دو رو ومی زارن زمین و آچار فرانسه رو برمی دارن ، هی موچین رو می زاره زمین و دستمال کاغذی و پنبه رو میذاره روش ، هی با چکش می زنه رو سیلندر و هی با سوزن با نوک جوش ور میره در حالی که در جدی ترین پوزیشن زندگیشون ظاهرا هستند دارند با درد با زندگی با این دنیا و چیزهایی که نا شناخته هستند حال می کنند و لذت می برند و دست آخر اون یکی کارش که تموم میشه می شینه پشت رل و استارت می زنه و از این گردنه به اون گردنه می تازه و هی فرمون گنده روتو دستاش می چرخونه و ته دلش آرزوی یه خرابی دیگه رو داره که به خودش و دنیاش تو دهنی بزنه که آره داداش ما ختم خار... هستیم و دیزلیم و کارمون رو خوب بلدیم و این یکی هم ته ماجراش اینه که تو کشوش میگرده الکلی چسبی ، پنبه ای چیزی پیدا می کنه و فشارش میده رو جوش و همون جوری که مثلا کار کاملا تخصصی اش تموم شده و با یه دستش داره جوشو فشار میده با اون یکی دستش پوست صورت و گردن و بازوهاشو زیر دستش می جوره که شکار دیگه ای پیدا کنه !

ته ته ته همه اینا یه چیزه لذت !

حالا تو بگو نه لذت نیست دیوانگی است ، کار و تلاش و... یا هر چیز و کوفت دیگر !

اما من میگم همه این شلینگ تخته انداختن ها برا اینه که اون لذته که همه آدمها در به درش هستند تو زندگیهامون گم شده و ما دربدرش شدیم و خلاصه هیچی سرجای خودش نیست و از قدیم هم گفتند احتیاج لامصب ، مادر اختراع هست ! حالا اینکه پیداش می کنیم یا نه اون حرف دیگه ای هست !

حالا اینکه برای این لذت هی اسم و رسم و کلاه شرعی می تراشیم هم چیز دیگه ! طرف عشق کشتن داره اسمشو میذاره منافع ملی و میره یه میلیون نفرو تو جنگ می کشه اون یکی عشق لت و پارکردن داره اسمشو میذاره بوکس یا شکار !

همه اینها لذت است ، لذتی که تو جای خودش نداشتیم و حالا داریم با آچار فرانسه و موچین و پنجه بوکس و چاقو ضامن دار و آرپی جی و توپ و خمپاره جبرانش می کنیم ! که شب که میشه و ولو میشیم تو رختخواب و داریم ابروهامونو می خارونیم زیر لب با خودمون یا بغل دستیمون زمزمه کنیم که عجب کاری کردم !

وای چه جوشی بود ، دیدی چه جوری حقشو گذاشتم کف دستش وهارت و پورت ...

لذت زندگی

مادر بزرگ مادری محبوبه نام داشت ، از آنزمانی که یادم می آید بیماری قند داشت ، بیماریهای زیاد دیگری هم داشت سرطان ، فشار خون ، چربی و ... آن دم آخری هم که مدتها پایش شکسته بود و در بستر بود اما همه آن مرض ها را جواب کرد و دست آخر همن مرض قند بود که جانش را گرفت .

سالها پیش مرد و وقتی که فوت کرد قندش بقول معروف پانصد و سی بود زمانی که دکتر آمد و معاینه کرد و بعد دقایقی بعد فوت کرد مادر و خاله هایم بیشتر از مرگش متعجب قندش بودند و مدام هی می گفتند غیر ممکن است !
ماه ها بود شیرینی ممنوع بود در خانه حتی در روابطشان .فکر می کنم آن روزها مادر و خاله هایم شیرینی ِ مابینشان را نیز کنترل می کردند .

آن اواخر همان موقع ها که پای مادر بزرگم هم شکسته بود همه چیز تلخ بود آنجاها !
اراده کرده بودند زنده اش نگه دارند هر چند بـــــه زور!

مادر بزرگم اما مرد ...
بعدها در کمد مادر بزرگم سه جعبه گز و چند بسته نیمه تمام پولکی یافتند !

این عشق به لذت زندگی ولو به قیمت مرگ آدمی همیشه از آن روز به بعد برایم درس شد ، متنفرم از هر پرهیز و مصلحت و ...

شب سی و یکم مرداد ماه ۱۳۸۹

می‌دانم لازم نیست تو و تو و تو و اون یکی دیگه هی نصیحتم کنید و بهم بگوئید و که این کارو بکن صبر بکن و از این حرفها ! بله خودم می دانم که باید همه‌ی این‌ها را بگذرانم، خواستم بنویسم حال امشبم را، یادم بماند امشبِ

شب سی و یکم مرداد ماه ۱۳۸۹

شبی سخت بود و سخت !

می نویسم که یادم نرود امشب خیلی زندگی به من سخت گرفته، خسته‌ام، دلم گرفته، هرچند معنی همه‌ی این‌ها را مدت‌هاست از یاد برده‌ام ولی حدس می‌زنم این جوری که الان هستم دل‌گرفتن یا دلتنگی باشد بابت چیزهایی که مدت‌هاست به زبان نیامده.

دلم تاول زده

می گويد تولدت شده چرا نمی نويسی پيرمرد ؟

می گوید چرا نه اینجا و نه جاهای دیگری که همیشه مینوشتی دیگر نمی نویسی ؟

راستش من هم نگران هستم من هم می ترسم . می ترسم از اینکه نوشتن یادم برود برود و ديگر بر نگردد .

ولی آدم ها اذیتم می کنند ...

ناراحتم می کنند حرف های شان .

کسی به فکر دل ته دیگ نیست که می شکند و زود نه میگیرد .

می شکند و خورده هایش را یکی نیست جمع کند از این گوشه کنار ها .

من نمی نویسم و هر روز روزنامه و سایت و وبلاگهای همینجوری را می خوانم و زده ام به رگ بی خیالی و اصلا از فرط بیکاری و بی عاری شده ام طرفدار تیم منچستر و می خواهم ببینم آخر با این چلسی چه می کند ؟

دلم تاول زده و من نشسته ام تا یکی از دلم در آورد تمام حرف هایی که شنیدم توی این شب های بارانی و نشنیده گرفتم .

حالا تو این گیر و دار منچستر هم که برنده باشد باز دلم راضی نمی شود و باز سرم درد میگیرد و دندانم که دردش با من این سالها ماجور شده باز هم درد میگیرد

دیگر خواندن و دیدن هیچ چیز لطف ندارد ...

آدم ها اذیتم می کنند . خیلی زیاد ...

سکوت

سکوت...

واژه غریبی ست...

یا حتی حس ِ غریبی...

اختیار کردنش سخت است

شکستنش بس سخت تر...

اگر اختیار کنی می شود بغض و هق هق و اشک...

اگر بشکنی هم...

خودت را شکسته ای...

سکوتم را بی اختیار، اختیار می کنم...

نیستم

بعد مي‌داني، من دلم گرفته اين روزها. بهانه‌گيرم. بدخلقم. دلم تنگ شده و چاره‌اي جز صبر ندارم.

یک‌ چيزي را از من قبول کن. صبر، هرگز چاره‌ي خوبي نيست. منظورم اين است که چاره‌ي بي‌چاره‌کننده‌اي است این صبر و دمار از روزگار آدم درمي‌آورد.

تو فکر مي‌کني که تويي که داري صبر مي‌کني، اما در واقع اين صبر است که دارد تو را... اين‌جور چيزي است صبر. اين است که من صبح‌ها بيدار مي‌شوم و غر مي‌زنم، کج‌خلقي مي‌کنم، هي بغض مي‌کنم، هي گريه مي‌کنم الکي. فيلم مي‌بينم، گريه مي‌کنم. کتاب مي‌خوانم، گريه مي‌کنم. لکه‌هاي سمج گوشه‌ي ديوار حمام را مي‌سابم، گريه مي‌کنم. هی می روم تو اشپزخانه و به خوردنی ها ناخنک می زنم ، گريه مي‌کنم. غذا مي‌پزم، گريه مي‌کنم. گزارش کار مي‌نويسم، گريه مي‌کنم. يعني مي‌خواهم بگويم يک حال گريه‌کنان فين‌فين‌کنان باليوودي‌اي دارم که بيا و ببين.

بعد همين من، يک ذره هم پشيمان نيستم. يک ذره هم حتي. يعني تمام صبح ام‌روز را دراز کشيدم توي تخت و همين‌جوري که سيل اشک روان بود از خودم پرسيدم پشيماني؟

نبودم،‌ نيستم.

اکران خصوصی

داشتم تو دلم همینجوری قدم می زدم که یکهو مثل اول هر فیلم فارسی خش دار و فیلم بزرگ وی اچ اس یکهو یه فردین بود یا ملک مطیعی یا بهروز نمی دونم و مهم هم نیس ، مهم فریادشه که یکهو پیچد تو بدنم که : بابا نامردا چند نفر به يک نفر
و صدايش محو شد..مثل آخر همه فیلمهایی که دوستشان داری

گذشته

دوست ندارم به گذشته برگردم تا چيزي را تغيير بدهم

فقط مي خواهم برگردم تا محکم بزنم تو گوش خود احمقم بي شعورم

دل کندن

دل کندن همیشه سخته ، دل کندن از همه چیزها و همه آدمهایی که دوستشون داری ، دل کندن گاهی از غصه ها هم سخته از زخم زبونهایی که دیگه بهشون عادت کردی ، از کلاسور نامه های غر و شکایت که هی میزاشتیشون رو هم ، از همه چیز

از ایران که اومدم یه کوله پشتی بیشتر نداشتم تو کوه و کمر تو اون بیابونهای مرز خودم بودم و خودم کفشم تو راه تو اون چهارده روز لعنتی پاره پوره شد شلوارم هم به سیم خاردارها و خارها و تیغهای راه هی گرفته بود و جرو واجر شد فقط مونده بود یه پیرهن جین طوسی رنگ که هنوز دارمش !

دیروز پری روزها که همه وسایلمو جمع کردم چیزی شد حدود دوازده کارتن هی گریه میکردم و جمعشون میکردم دلم براشون تنگ میشه میدونم برای کتابهام ، فیلمام برای سی دی هام به لباسها که رسیدم اون پیرهن طوسی را پیدا کردم با همون برمیگردم ایران

دلم برای کاکتوسهام هم تنگ میشه...

امروز خبر فوت عمه عزیزم داغونم کرده کاش فقط چند روز دیگه خدا بهش مهلت می داد و من یه بار دیگه اون دستای نحیف و بیمارشو می بوسیدم ، بابام گفت خسته بود راحت شد

دلم برای عمه ام هم تا ابد تنگ میشه ....

اعتراف

تاریخچه اعتراف گیری در سرزمین ما برمیگردد به ماجرای پونز گذاشتن رو صندلی معلم و این حرف که :
من که می دونم کی بود؛ می خوام خودش بلند شه بگه!

این چی بود؟

امروز صبح که از خواب بلند شدم هنوز خوابالو بودم از آن چرتهای هی دم خواب و کلنجارها که هی میخوای دوباره بخوابی و نمیشه ! و بیشتر لولیدن و غلت زدنه بیشتر برای مبارزه با بیداری است و مقاومت برای قدم نگذاشتن در روز دیگری که نمی دانی چجوریس و درگیری با خودت و زمان واینکه مثلا میخواهی روز نیاید که شاید نگذاری همینجور جاری شود این عمر لامذهب.

خودت را به خواب میزنی ولی خوابش بیشتر بیداریست در همین گیر و دار و تقلا بودم که خواب دیدم و باز می دانستم خوابه و چشم هایم را که باز کنم رفته است ، اما از بس این روزها خوابهایم آشفته است باز کردم که دوباره خوابی نبینم که نتوانم بفهممش ، چشمهایم را که باز کردم دیدم دور تا دور اتاقم نیزار هست و من وسط نی ها و بامبوها خوابیده ام کمی آنور ترم قایق کوچکی بود آبی رنگ و من خوابیده ام اینجا و دارم هی این پتو رو می کشم رو سرم تا نسیم و بوی مرداب نخورد به صورتم و بخوابم ، چشم هایم را بستم دیدم نه خواب بوده و من در اتاقم هستم اما دوباره که باز کردم دیدم آره توی همون مرداب هستم .

نمی دونم چه بود خواب بود یا واقعیت یا آینده ای که برای یک لحظه دیدمش اگر خواب بود چطور خوابی بود که شکل بیداریست حتی بخشیش توی بیداریست و اگر نبود چرا خوابم عین بیداری است اما زیبایی‌هایش تا بیداری ادامه ندارند؟

دزد

نه...من خوب نیستم!من اصلا خوب نیستم !

آره قبول دارم و اعتراف می کنم که من خیلی وقتا بدیهی ترین واقعیات رو هم منکر میشم.. من اگر بخوام زمین رو به زمان می چسبونم ، من گاهی اونقدر لج و حرص بعضی ها رو در می آورم که می فهمم الانه که بیان منو بکشند اصلا .

من گاهی میزنه به سرم و تموم روزم رو توی یه سکوت لجبازانه میگذرونم..

من گاهی میشم یه حباب حباب حبابی که هیچ کس نزدیکم نمیاد ، می دونم که آره بعضی وقتها هم میشم یه تکه سنگ سفت سفت که مثل بغض تو گلوی خودم یا دیگران گیر میکنه من بعضی وقتها نه شادم نه خوبم نه دلتنگم نه دلم گرفته...

من همیشه خوب نیستم مثل همه آدما ، من گاهی میزنه به سرم و تموم زندگیم رو توی یه حس غریب میگذرونم و الان هم دلم میخواد بمیرم..

قرار

به این روزام که نگاه می کنم یاد کاوه گلستان می افتم که یکبار برام تعریف کرده بود تو ژاپن یه معبدی هست که اونو هر بیست سال یکبار خرابش میکنن و دوباره همون جا یکی دیگه می سازن یه جور و یه شکل دیگه ....

بعد دوباره بیست سال یک شکل دیگه ....

و این یعنی بی قراری در عین قرار ، نبودن در عین بودن ، اینو دوس دارم و دلم می خواست الان جلوی اون معبد نشسته بودم و می دیدمش این روزها خرابم ولی می دونم در بعد این خرابی هم باز خواهم بود حالا چه جوری اونو نمی دونم ...

خدا هم خدای قدیم ندیما

شک نکنید که همه چیز این دنیا عوض شده است... و این همه چیز حتا خدا را هم شامل است !

بله خدا هم عوض شده است و دیگر آن خدایی نیست که دوران کودکی و نوجوانی ما بود ، آن خدایی که می شناختیمش ، آن خدای خوش اخلاق و مهربان که جای پایش در همه اوقات و همه زندگی مان بود همونی که سایه اش یا پشت سرمان یا جلوتر از ما همیشه در شبهای خلوتمان حرکت می کرد .

آره این خدا یا عوض شده است و یا اینکه سرش جای دیگری و به کار دیگری گرم است .

اون قدیما خدا همون خدای مهربون دلش خیلی نازکتر بود یتیم شدن دختر بچه ها و پسر بچه های کوولو رو نمی توانست تحمل کند و دلش ریش می شد از دیدن این همه آدم کشی و اعدام و قتل و غارت ، حالا ولی این همه را می بیند و انگار نه انگار و مثل یک باد از کنارشان میوزد و میرود....

اونقدر هم حتا یواش و بی سرو صدا می گذرد که نه صدایی شنیده می شود و نه خاکی هم بلد میشود...

نمی دونم شاید مثل خیلی از ماها که عادتمان شده دیدن آدمهای غرق به خون کف خیابون و اعدام و این حرفها لابد خدا هم اون بالا اینقدر از این چیز ها در این خاکسترسرای دیده که برایش از طلوع خورشید هم عادی تر شده است...

نه ولی مطمئنم اخلاق خدا هم عوض شده یادمه اون خدا قبلنا می گفت که زیبایی ها و مهربونی ها و دوستی را دوست دارد پس چرا دیگه الان یه کاری نمی کنه که ابرهای آسمانش اونقدر ببارند و ببارند تا این خاک ترک خورده زمین را خیس کنند...یعنی نمی دونه که بابا خسته شدیم از بس این باد وحشی در کویر جولان داد و خاک خشک را در آسمان به رقص درآورد و زوزه اش موی تنمان را سیخ کند...

آره همه چیز و همه کس و همه جا عوض شده ....

آقا

سلام آقا

حالتان خوب هست ؟ چطورید چه می کنید ؟

اونورها همه چیز خوبه ؟

راستی دیشب یادتان افتادم یاد آن شب که توی آن کافه دیدمتان و بین آن همه شلوغی و دود و عطر قهوه و کاپوچینو فقط شما بودید که غم زده نشسته بودید توی آن چارچوب به دیوار نشسته و آنقدر غم داشتید که آدم می ترسید یه ذره دیگر نگاهتان کند اشکش سرازیر شود .

حالا الان بعد مدتها دوباره نگاهم به نگاه غم زده شما افتاد

راستی چرا اینقدر غمگین هستید ؟

اصلا لازم نیست بگویی من نگاهتان را می خوانم منم مثل شما می خندانم و گریانم در دلم .

آقا اصلا یه پیشنهاد بیا باهم کار کنیم بیا توی صورت مردم لبخند بزنیم و بگذار حرف چشم هامان فقط برای تنهایی خودمان بماند .

آقا دوستتان دارم

آقای چاپلین ....

آخرشه

تا حالا فکر کردی آخرش چی میشه ؟

اون مذهبی ها میگن مسیح میاد و مهدی میاد و اینا ! بعضی ها هم میگن که یه بینگ بنگ درست حسابی میشه و تموم ! تو چی میگی میگی ؟

آخرش چی میشه واقعا ؟ اون آخری که آخر آخرشه و دیگه هیچی بعدش نیست ، اونی که بعضی ها از رو ترس اصلا بهش فکر هم نمی کنند ، اونی که کابوس خیلی هاست ، اونی که آخرش نه کسی برنده هست و نه کسی بازنده ، اونی که هرچی باشه آخرش ویرانی هست و ویرانی .

شاید هم اون آخر از اون آخرای خوابیدنی نباشه و بیدار کننده باشه و مثل سیلی ای که بی هوا به صورت میخوره و تو رو با همه وجودت تکون میده !

همگی سر خود را اینور و آنور میکنند تا ببینند چه آفریده اند. آفریدن ویرانی، خلق خون و براه انداختن آن در هر کوچه و پس کوچه ای. در آخر چهره ها از یکدیگر فرار میکنند و با این حال همدیگر را نشانه میگیرند. چه آنها که شروع کردند و چه آنها که سکوت کردند مقصرند. مقصر؟ مقصر معنا ندارد. همگی با هم دست داشتیم. کسی مقصر نیست. این چیزی بوده که خود خواستیم. به اینجا رسیده ایم. کنار پیچی در تنگ جاده ای ایستاده ایم ! آره همین الان آخرشه آخر آخر به دوروبرت نگاه کن ....

زن ها

چارلز بوکوفسکي، تنها نويسنده‌اي نيست که بسياري از آثارش در ايران اجازه انتشار ندارد، اما چند رمان اين شاعر و نويسنده و فیلمنامه نویس واقعاً خواندني است. رمان‌هايي که هم مخاطب عادي مي‌تواند از آن لذت ببرد و هم مخاطب خاص.

مجموعه داستاني از چارلز بوکوفسکي به نامِ «موسيقي آبِ گرم» را بهمن کيارستمي ترجمه کرده است و به گمانم شاید فقط همین یک اثر از او باشد که در ایران به چاپ رسیده است .

از این غول ادبیات من پُستخانه (۱۹۷۱) ، هزارپیشه (۱۹۷۵) ، زن‌ها (۱۹۷۸) ، ساندویچ ژامبون با نان چاودار (۱۹۸۲) ، هالیوود (۱۹۸۹) و پولپ (۱۹۹۴) را خوانده ام ، زن ها به گمانم از همه بهتر است ، نمی دانم چرا در ایران چارلز را بیشتر شاعر می شناسند شاید چون فقط تا بحال شعرهای او آنهم محدود به چاپ رسیده است در حالیکه او فیلمنامه نویس برجسته ای هم هست . به عنوان مثال فیلم ( Barfly ) ساخته بارت شرودر بر اساس فیلمنامه او بوده است ، بوکوفسکی نویسنده نبود، او فقط زندگی ای که میکرد را می نوشت. زندگی اش بی مثال و آنقدر شبیه یک داستان بود که هرکس آرزوی زندگی در آن را دارد.

ظاهرا بزرگمهر شرف‌الدين، «پست‌خانه» را ترجمه کرده، اما خوب چون می داند که انتشارش در ایران مساوی است با به مسلخ بردن ترجمه اش از قید انتشار آن گذشته است مجتبا پورمحسن بخشی از کتاب زن ها را ترجمه کرده است که البته نمی دانم چرا آنرا زنان نامیده است اما ترجمه ترجمه خوبی هست با هم آنرا می خوانیم ...

پنجاه سالم بود و چهار سالي مي‌شد که با زني نخوابيده بودم. هيچ دوست‌‌دختري نداشتم. در خيابان که از کنارشان مي‌گذشتم يا هر جايي که مي‌ديدمشان، نگاهشان مي‌کردم؛ اما بدون اشتياق و با نوعي حس پوچي نگاهشان مي‌کردم. به طور مرتب جلق مي‌زدم اما فکر ارتباط با يک زن ـ حتا اگر غيرجنسي باشد ـ در پس ذهنم بود. يک دختر شش ساله داشتم که حرامزاده بود. با مادرش زندگي مي‌کرد و من هزينه‌ي حمايت از فرزند را مي‌پرداختم. سال‌ها قبل در سي و پنج سالگي ازدواج کرده‌ بودم. ازدواج ما دو سال و نيم دوام آورد. همسرم از من جدا شد. فقط يکبار عاشق شده‌ام. به‌خاطر اعتياد شديد به الکل مرد. موقع مرگش ۴۸ ساله بود و من ۳۸ سال سن داشتم. من ۱۲ سال از زنم جوانتر بودم. فکر مي‌کنم او حالا خيلي وقت است که مرده هرچند مطمئن نيستم. بعد از طلاق شش سال، کريسمس‌‌ها برايم نامه‌اي بلند مي‌نوشت و من هرگز جوابش را نمي‌دادم...

مطمئن نيستم اولين‌بار کي ليديا ونس را ديدم. حدود شش سال پيش بود و من تازه بعد از دوازده سال کار به عنوان متصدي اداره‌ي پست، کارم را ول کرده بودم و داشتم سعي مي‌کردم نويسنده شوم. وحشت‌زده بودم و بيش از هر زماني مشروب مي‌نوشيدم. سعي مي‌کردم اولين رمانم را بنويسم. هر شب موقع نوشتن يک پينت ويسکي و دو تا بسته‌ي شش تايي آبجو مي‌نوشيدم. هر شب تا کله‌ي سحر سيگار ارزان مي‌کشيدم، تايپ مي‌کردم، مي‌نوشيدم و از راديو، موسيقي کلاسيک گوش مي‌کردم. با خودم قرار گذاشته بودم که هر شب ده صفحه بنويسم. اما تا روز بعد نمي‌دانستم چند صفحه نوشته‌ام. صبح بيدار مي‌شدم، استفراغ مي‌کردم بعد مي‌رفتم اتاق جلويي روي نيمکت نگاه مي‌کردم که چند صفحه نوشته‌ام. هميشه از ده صفحه بيشتر مي‌نوشتم گاهي ۱۷، ۱۸ ، ۲۳ و ۲۵ صفحه، البته کار هر شب را بايد تر و تميز مي‌کردم و زوايدش را دور مي‌ريختم. نوشتن رمان اولم ۲۱ شب طول کشيد.

صاحب‌خانه‌هايم که پشت خانه‌ام زندگي مي‌کردند فکر مي‌کردند من ديوانه‌ام. صبح‌ها که از خواب بيدار مي‌شدم، يک پاکت بزرگ قهوه‌اي روي ايوان بود. محتوياتش جور واجور بود اما اکثراً توي پاکت سيب‌زميني، تربچه، پرتقال، پيازچه، کنسرو سوپ و پياز قرمز بود. هرشب تا ساعت ۴-۵ صبح آنها را با آبجو مي‌خوردم. پيرمرد ضعف شديد داشت و پيرزن هم همين‌طور و من دستهاي پيرزن را مي‌گرفتم و گهگاهي مي‌بوسيدمش. جلوي در هميشه يک بوس گنده به او مي‌دادم. به‌طرز وحشتناکي چروکيده بود، اما همين چين و چروک‌ها هم کمکش نمي‌کرد. او کاتوليک بود و وقتي صبح‌هاي يکشنبه کلاه صورتي‌اش را به سر مي‌کرد و به کليسا مي‌رفت جذاب به‌نظر مي‌رسيد.

فکر مي‌کنم ليديا ونس را در اولين شعر‌خواني‌ام ديدم. شعر‌خواني در کتابفروشي در دراوبريج در خيابان کن مور برگزار مي‌شد. باز هم وحشت‌زده بودم. بيش‌از حد وحشت‌زده. وارد که شدم فقط جا براي ايستادن وجود داشت. پيتر که اداره‌ي کتاب‌فروشي را برعهده داشت با يک دختر سياهپوست زندگي مي‌کرد، يک عالمه پول داشت. به من گفت: لعنتي، اگر هميشه مي‌توانستم اين آدم‌ها را دور هم جمع کنم به اندازه‌ي کافي پول داشتم که يکبار ديگر به هند سفر کنم! وارد شدم و آن‌ها شروع به کف زدن کردند.

سي دقيقه شعر خواندم و بعد چند دقيقه استراحت اعلام کردم. هنوز هشيار بودم و مي‌توانستم چشماني را که خارج از تاريکي به من چشم دوخته بودند، ببينم. چند نفر بالا آمدند و با من حرف زدند. بعد ليدياونس در سکوت کامل بالا آمد. پشت يک ميز نشسته بودم و داشتم آبجو مي‌نوشيدم. دو دستش را گذاشت روي لبه‌ي ميز و دولا شد و نگاهم کرد. موهايش قهوه‌اي و بلند بود، خيلي بلند. دماغش برجسته بود و چشمانش چپ بودند. اما او سرزندگي را در فضا منتشر مي‌کرد. هر چه باشد او آنجا بود. مي‌توانستم ارتعاشاتي را که بين ما در جريان بود، احساس کنم. بعضي از ارتعاشات رد مي‌شد و خوب نبود اما وجود داشت. او به من نگاه کرد و من به عقب برگشتم. ليدياونس يک ژاکت جير گاوچراني پوشيده بود که يک منگوله هم دور گردنش داشت.

سينه‌هايش، زيبا بود. به او گفتم: «‌دوست دارم منگوله را بکشم و ژاکتت را جر بدهم ـ مي‌توانيم همينجا شروع کنيم!» ليديا رفت. فايده‌اي نداشت. هيچوقت نمي‌دانم به خانم‌ها چه بگويم. اما او باسن داشت. وقتي داشت مي‌رفت باسن زيبايش را تماشا کردم. خشتک شلوار جين آبي‌اش چسبيده بود به باسنش و وقتي داشت مي‌رفت تماشايش مي‌کردم.

بخش دوم شعر خواني را تمام کردم و ليديا را از ياد بردم همان‌طور که زناني را که در پياده‌رو از کنارشان مي‌گذشتم فراموش مي‌کردم. پولم را گرفتم. چند تا دستمال و چند کاغذ امضا کردم و زدم بيرون و با ماشين به خانه برگشتم.

هنوز داشتم هر شب روي رمان اولم کار مي‌کردم . هيچوقت قبل از ساعت ۱۸: ۶ عصر شروع به نوشتن نمي‌کردم. چون عادت داشتم در اداره‌ي پست ترمينال آنکس مشت بزنم. ساعت شش عصر که شد آنها رسيدند: پيتر و ليديا. در را باز کردم. پيتر گفت: «ببين هنري، چي برايت آورده‌ام!»

ليديا پريد روي ميز قهوه‌خوري. شلوار جين آبي‌اش تنگ‌تر از هميشه بود. موهاي بلند قهوه‌اي‌اش را از يک طرف به طرف ديگر تاب داد. او جنون‌آميز بود. حيرت‌انگيز بود. براي اولين‌بار به فکر امکان عشقبازي با او افتادم. شروع کرد از حفظ، شعر خواند، شعر خودش را . خيلي بد بود. پيتر سعي کرد ساکتش کند: «نه! نه! در خانه‌ي هنري چيناسکي شعر قافيه‌دار نخوان!»

« بگذار ادامه دهد پيتر!»

مي‌خواستم لمبرش را تماشا کنم. روي ميز عسلي جا به جا مي‌شد و شلنگ تخته مي‌انداخت. بعد رقصيد. دستهايش را تاب داد. شعر وحشتناک بود و تن و ديوانگي او بد نبود.

ليديا پريد پايين.

«خوشت آمد هنري؟»

«چي؟»

«از شعر»

«به‌شدت»

ليديا آنجا ايستاد، کاغذهاي شعرش را گرفته بود دستش. پيتر به او چنگ زد: به او گفت: «بيا شاخ محبت را بکشيم.» «بيا، بيا گورمان را گم کنيم» ليديا هلش داد عقب. پيتر گفت: «خيلي خوب پس من مي‌روم»

ليديا گفت: «خب برو، من ماشين دارم. مي‌توانم خودم برگردم. پيتر رفت سمت در، ايستاد و برگشت: «خيلي خب چيناسکي! فراموش کن برايت چي آورده‌ام! «در را کوبيد به هم و رفت. ليديا روي نيمکتي نزديک در نشست. من تقريباً فاصله يک پايي او نشستم. نگاهش کردم. حيرت‌انگيز بود. ترسيدم. نزديکش شدم و موي بلندش را لمس کردم. موهايش، جادويي بود. دستم را کشيدم عقب پرسيدم: «‌واقعاً همه‌ي اين موها مال خودت است؟» مي‌دانستم که مال خودش است، گفت: «آره» دستم را گذاشتم زير چانه‌اش و خيلي ناشيانه سعي کردم سرش را به طرف خودم برگردانم. در اين شرايط اعتماد به نفس نداشتم. آرام بوسيدمش.

ليديا بلند شد. «بايد بروم. بابت اين دقايق به پرستار بچه‌ام پول مي‌دهم.» گفتم: «ببين بمان. من پولش را مي‌دهم. فقط يک کم ديگر بمان.»

او گفت: «نه، نمي‌توانم. بايد بروم.»

به سمت در رفت. دنبالش رفتم. در را باز کرد و بعد برگشت. براي آخرين بار لمسش کردم. صورتش را بلند کرد و يک بوس کوچولو به من داد. بعد خودش را عقب کشيد و چند تا کاغذ تايپ شده داد دستم. در را بست. روي نيمکت نشستم، کاغذهايش توي دستم بود و به صداي استارت ماشينش گوش دادم.

شعرها به هم منگنه شده بود، همراه با اشکال پانتوميم و اسمش بود مال اوووووو. چند تا از شعرها را خواندم، شعرهاي جالبي بودند س ک سي و سرشار از طنز، اما بسيار بد نوشته شده بود. شعر درباره‌ي ليديا و سه خواهرش بود. هر چهار خواهر بسيار سرخوش و شجاع بودند و نسبت به هم س ک سي بودند. کاغذها را انداختم کنار و پينت ويسکي را باز کردم. بيرون تاريک بود و راديو بيشتر آهنگ‌هايي از موزارت و برازوبي پخش مي‌کرد.

روزگار کرخت

دست به هم مي سايم و آسمان را می پایم

نه سردم نیست هوا هم هوای سرما نیست

اما هوای دلم سر شده و تمام وجودم را "ها " بايد کرد

شايد گرم شود

و کرختي تلخ اين روزها جريان يابد

تمام شود

خواهر مادرتو

دوست کنجکاو و پژوهشگری فعال از تهران با سرچ كردن جمله مبارکه " خواهر مادرتو .. " در گوگل فخیمه لطف نموده اند و رسیده اند به این وبلاگ ! (+)

البته ایشون ذكر نكرده اند دقیقا خواهر و مادر کی و کجا ؛ ولی خوب از اونجا که پژوهشگران زیادی در این موارد در ایران مشغول تحقیق و بررسی هستند حتما منظور این دوستمون هم فهمیدن ِ همین موضوع بوده !

به هر حال خوش اومدی دوست عزیز و امیدوارم از خوانندگان همیشگی ته دیگ شوید !

به هر حال خوشحال می شوم نتیجه اکتشافتان را بگوئید و اینکه این جمله خواهر مادرتو دقیقا در کجای این وبلاگ بکار رفته ؟

اگر هم خدای نکرده چیزی پیدا نکردید من باب طبع نظرتان امیدوارم البته جملاتی مشابه آنچه در جستجویش هستید نثار ما نکنید به هر حال پسش آمده دیگر پیش می آید و حتما این جور دست خالی برگشتن ها تو حرفه ی شما طبیعی شده باشد .

بهر حال امیدوارم فهمیده باشی كی و کجا !

مسابقه چهار جوابی

اين سخن از کيست؟ :

"مردم وظيفه ي خود را بهتر از هر کسي مي دانند."

1. رهبری

2. سید محمد خاتمی

3. مهندس موسوی

4. روابط عمومي شرکت واحد اتوبوسراني تهران و حومه!

به برندگان به قید قرعه یک عدد ساعت با آرم شبکه تهران اهدا می شود پاسخ خود را به آدرس تهران صندوق پستی ارسال نمائید .

هادی و هدا

ـ عروسکا، عروسکا،کجایید؟
مادربزرگ،هادی،هدی
بیایید…بیایید
عروسکای خوبیم از سنگ و میخ و چوبیم
پدر کجاس؟
ـ من اینجام! ـ مادر کجاس؟
همین جام! عروسکای نازیم،قصه رو ما می سازیم
بیائید… بیائید
سلام ،سلام
راستی
خودم هم آق بابام
عروسک های قصه ایم …نون و پنیر و پسته ایم…
.
.
. زود گذشت، خیلی زود اونقدر که حتا نتونستیم همه کودکی و نوجوانی خودمونو جمع کنیم و همونجوری همه اش رها موند در زمان و خاطرات

می‌گذرد، این نیز....